Aan twee van onze castraatjes zit een verhaal vast...
allebei hebben ze een verleden die ze volgens ons niet hebben verdiend,
maar die door toedoen van mensen & hun onverantwoord gedrag een behoorlijke indruk op ons heeft nagelaten.
We hopen dan ook dat ze allebei een lang en gelukkig leventje zullen leiden,
en ze volop genieten van alle aandacht die ze bij ons mogen ervaren.
Wij geven wél om ze, en heel veel zelfs ! ...en ze laten ons dan ook duidelijk merken dat ze het heel erg waarderen.
Onderaan de pagina kunt u lezen hoe ze bij ons terecht zijn gekomen, en welk verhaal ze met zich meedragen...
~~~~~~~~~~
allebei hebben ze een verleden die ze volgens ons niet hebben verdiend,
maar die door toedoen van mensen & hun onverantwoord gedrag een behoorlijke indruk op ons heeft nagelaten.
We hopen dan ook dat ze allebei een lang en gelukkig leventje zullen leiden,
en ze volop genieten van alle aandacht die ze bij ons mogen ervaren.
Wij geven wél om ze, en heel veel zelfs ! ...en ze laten ons dan ook duidelijk merken dat ze het heel erg waarderen.
Onderaan de pagina kunt u lezen hoe ze bij ons terecht zijn gekomen, en welk verhaal ze met zich meedragen...
~~~~~~~~~~
|
 |
|
-
|
Imani...is ons homozygoot Selkirk Rex poesje, in de kleur chocolate-tortie.
(voor degene die zich afvragen wat "homozygoot" betekent... wel, de meeste Selkirk Rexen zijn heterozygoot, hierdoor kunnen zij zowel kittens mét als zonder krulletjes in hun nestjes hebben. Een homozygote Selkirk Rex daarentegen, krijgt enkel kittens mét krulvacht, en nooit gladharige kittens.) Imani komt is geboren in Moskou, en komt dus van een cattery in Rusland. Ze is de "stammoeder" van onze Selkirk Rex-fok, alle Selkirk Rex kittens die hier ooit werden geboren (meerdere generaties) zijn dus nakomelingen van haar. Onze Selkirk Rex meiden Dakari & Electra zijn dochters van haar, en Gautier, Milla & Cobi zijn kleinkinderen van haar die eveneens bij ons wonen. Ze is een heel lieve sociale poes, die heel graag bij mensen in de buurt is, en die ook altijd op schoot kruipt. Zelfs bij compleet vreemden... ze vindt iedereen even lief, en geniet van alle aandacht ! Imani is geboren in 2005, en heeft 5 mooie nestjes gehad. ...is our chocolate-tortie (homozygous) Selkirk Rex girl. Imani comes from Moscow/Russia. Our girls Dakari & Electra are daughters of her, and Gautier, Milla & Cobi are grandchildren of her who are also living with us. She is a really sweet and social girl, who likes to be around. She also likes to sit on the lap, even with strangers ! She loves attention/affection. Imani s born in 2005, and she has had 5 beautiful litters ! |
 |
|
|
-
...is born with us in 2011, and he's the brother of our Fortuna. So, he's a hybrid boy. Their mother is an Eur. Shorthair, and his father a British Longhair (Leeroy).
Lewis is a red-silvertabby-white, and he's quite big & tall. I raised them myself, because their mother had no milk. They have always thought that I was their mom, so they are very affectionate, and they love to be with us. Lewis is a very sweet boy, he has a cheerful character, he's very social, and he likes all the other cats. |
Mckenzie is een typisch voorbeeld van hoe impulsief & onverantwoord mensen soms kunnen zijn... Mckenzie zagen wij in 2004 (eerder toevallig) op internet aangeboden staan, ze was toen een jonge poes van 2 jaar oud.
Ik viel meteen als een blok voor haar, op de foto's bij de advertentie zag ze er prachtig uit, en aangezien ik al een hele tijd een 3-kleurtje erbij wilde besloten we uiteindelijk om haar eigenaars te contacteren... al gingen daar wel wat twijfels aan vooraf, want we hadden voorheen al telkens raskittens gekocht en dus nog nooit een volwassen kat. We hadden dan ook wel wat schrik dat het misschien niet zou klikken met onze andere katten, maar we wilden toch 'ns een kijkje gaan nemen.
Na een lange rit naar zowat de overkant van Nederland, zouden we haar dan eindelijk voor het eerst ontmoeten !
Maar wat we toen zagen was verschrikkelijk, ons inziens een ernstig voorbeeld van verwaarlozing & nalatigheid. Ze was in vergelijking met de foto's die ik eerder had ontvangen, helemaal niet herkenbaar, en leek zelfs niet eens op een Brit !
Ze was graatmager (echt vel over been), en oogde duidelijk doodziek.
Wat dan nog het ergste van dit alles was... haar eigenaars hadden haar ook nog maar pas een half jaartje in huis, en dus was ze ook door haar eerste eigenaar herplaatst. Echter, toen ze voor het eerst werd herplaatst, was ze nog in goede gezondheid, want de foto's die ik had gezien bleken foto's te zijn die haar eerste eigenaar vlak voor de herplaatsing naar haar toenmalige eigenaars had gestuurd. Geen recente foto's dus...
Haar toenmalige eigenaars waren ook zo vriendelijk om ons even in te lichten over de reden waarom zij Mckenzie (die toen nog een andere roepnaam droeg) in huis hadden genomen; ze hadden het niet bepaald breed, en een raskat leek hen ideaal om op een snelle manier wat geld te verdienen... af en toe een nestje kittens fokken, want raskittens zijn toch best wel prijzig. Makkelijk verdiend, toch ?
Maar net als heel wat anderen, hadden ook zij zich hierin heel erg vergist... want toen ze via internet te weten waren gekomen welke onkosten daar allemaal bij komen kijken, realiseerden ze zich dat het helemaal geen snelle bijverdienste was ! Ze hadden zich alleen al van de prijs voor een dekking rot geschrokken, en konden die zelfs niet betalen... En met een grote lach kregen we te horen "als ze geen geld in het laadje bracht, dat ze dan ook zo snel mogelijk terug de deur uit moest"... want anders zou ze dus alleen maar geld kosten en niks opbrengen.
Hoewel ze in dat half jaar tijd wellicht helemaal geen onkosten aan haar hebben gehad, want kattenvoer was er niet in huis, de katten (ze hadden ook nog een aantal HTK-katten, en op dat moment ook een nestje HTK-kittens van een weekje oud) kregen enkel tafelresten te eten, en als er dan geen tafelresten waren, dan was er voor de katten dus niks... al kregen ze wel wat lekkere melk... gewone volle/halfvolle melk ! Eén van de meest onverstandige zaken die je een kat maar kunt geven dus ! Maar goed, we gaan er maar vanuit dat ze het goed bedoelden...
Al was het duidelijk dat ze echt helemaal geen kennis hadden over katten... terwijl het toch wel raadzaam is om je enigszins te informeren ALVORENS je een huisdier neemt.
Ook voor de dierenarts was er geen geld, hoewel ze dus duidelijk zeer dringend hulp nodig had, en ze moest ook net haar jaarlijkse enting krijgen, maar dat kostte eveneens teveel geld.
Enfin, daar sta je dan... zo'n eind van huis voor een grote teleurstelling, maar nog erger was het gevoel van machteloosheid en de gedachte wat er met haar zou gebeuren als wij haar verder aan haar lot zouden overlaten.
Naast het feit dat ze graatmager was, liep ze constant naar het kommetje water om wat te drinken, en van zodra ze stopte met drinken, snelde ze naar de kattenbak waarbij de diarree er telkens met een straal uitspoot !
Even later ging ze opnieuw drinken, en vervolgens moest ze zich alweer haasten om tijdig bij de kattenbak te geraken.
...en zo ging dat de hele tijd maar door.
Verder had ik meteen al gezien dat ze enorm veel last had van oormijt, ik had ook een vermoeden dat ze vlooien had, en haar kont zag er werkelijk afschuwelijk uit (helemaal als een stuk rauw vlees, verschrikkelijk, en dus ook enorm pijnlijk !).
Het was voor ons een zeer moeilijke kwestie, want er was duidelijk vanalles aan de hand met haar, en we wisten op dat moment dus nog niet precies wàt, maar we hadden zo met haar te doen, en ze veroverde ook meteen ons hart... ze kwam constant kopjes geven, en kwam de hele tijd bij ons om te knuffelen. Ondanks het feit dat ze zo ziek & enorm verzwakt was, deed ze haar best om ons te laten zien hoe aardig ze ons vond.
Ze deed ons hart helemaal smelten, en we waren eveneens enorm aangeslagen om die lieverd zo te zien lijden... Maar wat moesten we gaan doen ? We wilden uiteraard niks liever dan haar meenemen, zodat ze geen minuut langer daar hoefde te blijven, en we haar meteen van medische hulp konden voorzien. Maar wat zouden we met haar gaan doen, we konden haar tenslotte niet in de buurt van onze katten brengen, want we wisten totaal niet wat haar misschien allemaal mankeerde, en we wilden uiteraard geen risico's nemen tov onze andere kattenkinders.
Op een bepaald moment keken we mekaar aan, en we dachten duidelijk hetzelfde... we konden haar niet aan haar lot overlaten, en haar achterlaten bij mensen die duidelijk weinig om haar gaven (aangezien ze tot de conclusie waren gekomen dat fokken niet dè manier bleek om effe snel rijk te worden, en ze dus niet met haar zouden gaan fokken), en ook op medische hulp hoefde ze dus niet te rekenen.
Enfin, ze ging dus met ons mee, en nadat we hen hadden betaald (jaja, ze wilden uiteindelijk toch nog "iets" aan haar verdienen... ze had hen tenslotte heel wat tafelresten gekost), reden we terug richting België, al was dat ook weer niet de meest aangename rit... als je weet dat het een heel warme dag was, een erg lange rit, en een poes achterin die zeer ernstige diarree had (juist, ze kon het zo lang niet ophouden, en uit de transportbox kwam al na 10 minuten een ongelooflijk doordringende geur die de hele auto deed stinken... en we moesten nog een heel eind ! Maar we vonden het vooral heel erg voor het arme beestje.)
Bij thuiskomst hebben we haar onmiddellijk in quarantaine gezet, om alle risico's mbt onze andere katten te vermijden, en we besloten om haar die avond eerst te laten bekomen van de lange rit, en de volgende dag met haar naar de dierenkliniek te rijden.
Toen ik haar 's avonds nog wat extra aandacht gaf, werd het me steeds duidelijker hoe erg ze leed... tijdens een aaibeurt merkte ik plots op dat ze inwendig zowat opgevreten werd, terwijl ik haar aaide zag ik namelijk maar liefst 5 lintwormen rond haar anus, en haar anus zag er tevens ongelooflijk pijnlijk uit, ze wist dan ook helemaal niet hoe ze moest gaan zitten om de pijn zoveel mogelijk te beperken... met tranen in de ogen en vol onbegrip voor dergelijke mensen zat ik urenlang bij haar, en ondanks haar toestand genoot ze met volle teugen, ze spinde werkelijk constant. Ook het voer viel heel erg in de smaak !
De volgende dag (in de dierenkliniek) werd als snel duidelijk dat ze inderdaad een boel aandoeningen had, op zich niks wat levensbedreigend was, maar het was vooral de samenloop van AL die zaken die haar doodziek hadden gemaakt, en zonder medische hulp zou dat haar inderdaad fataal worden, ze was tenslotte al graatmager geworden en volledig uitgeput. Ook de dierenarts vertelde ons dat ze zonder hulp geen maand langer meer zou hebben geleefd.
Naast oormijt, vlooien, lintwormen, een zeer pijnlijk achterwerk, en ondervoeding, leed ze ook aan een ernstige darminfectie... wat de diarree veroorzaakte, maar omdat ze zowel door het gekriebel van de lintwormen alsook door de diarree haar kont zo vaak wastte, was de infectie die ze in de darmen had eveneens haar mond gaan besmetten, met een mondaandoening & een geïrriteerd neusleertje tot gevolg (de bovenste laag van haar neusleertje/opperhuid was gewoon verdwenen).
Door het (normale) kattenvoer, en de nodige kuurtjes was ze overal heel snel van verlost, en na amper 2 weken was ze werkelijk onherkenbaar geworden, ze was al zeer goed bijgekomen, en voelde zich ook duidelijk stukken beter... Helaas bleef haar mond een probleem.
Tijdens een kuur leek het telkens helemaal over, maar telkens de kuur achter de rug was,
kwam het probleem weer meteen terug... telkens met ontstoken/geïnfecteerd tandvlees tot gevolg, haar tandvlees was dan erg rood en zag er uiteraard ook heel erg pijnlijk uit.
Ook haar tandjes waren niet meer in een erg goede staat, en dat voor een poes van slechts 2 jaar oud, dit als gevolg van het slechte/ongeschikte voer die ze een tijd lang had gekregen, alsook door de aanhoudende infectie. Dus werd besloten om zowat al haar tandjes te trekken...
Helaas bleef de infectie ook daarna terugkomen, en dat vonden we heel erg voor haar, maar ook wij wisten ons bijna geen raad meer.
Toen we voor een 2nd opinion naar een andere kliniek/faculteit gingen, bleek dat tijdens het verwijderen van haar tandjes niet alle wortelkanalen van de kiezen volledig waren verwijderd, hierdoor bleven enkele kleine stukjes steeds weer in het tandvlees prikken, wat voor kleine wondjes zorgde die op hun beurt dan weer opnieuw gingen infecteren, met telkens dezelfde symptomen tot gevolg.
Er werd dan ook voorgesteld om haar opnieuw onder volledige verdoving te brengen, en operatief de achtergebleven stukjes eruit te snijden... We hadden zo met haar te doen, want we wisten dat ze na de ingreep heel wat hechtingen zou hebben, en alweer moest ze dan pijn lijden hoewel die lieverd dit allemaal niet had verdiend ! Het had allemaal voorkomen kunnen worden...
Ze heeft de ingreep gelukkig zeer goed doorstaan, en mocht geen harde brokjes eten zolang ze de hechtingen niet vanzelf verdwenen waren (om te voorkomen dat een wonde opnieuw zou opengaan), dus heeft ze het even met natvoer alleen moeten doen, maar ze is een erg makkelijke meid en heeft het allemaal zeer kranig ondergaan.
Enkel haar neusje zal nooit meer zijn zoals voorheen... De huid op haar neusleertje herstelde zich met het kuurtje antibiotica die ze destijds heeft gekregen voor de infectie in haar darmen & mond, maar Mckenzie heeft uit zichzelf al een vrij kleine/korte neus (beetje een platter type Brit), en door de langdurige irritatie (het leek net een stukje rauw vlees) heeft er zich wellicht ook een beetje littenweefsel gevormd... Daar is niks van zichtbaar, ze heeft een normaal uitziend neusleertje, maar sinds het herstel zijn haar neusgaatjes zeer zeer klein geworden.
Als gevolg van die vernauwing, snift ze regelmatig 'ns, dit komt omdat de neus van katten dus ook de traantjes afvoert, en aangezien haar traanleiders helemaal in orde zijn worden ook haar traantjes via de normale weg afgevoerd... Echter, omdat ze dus zo'n kleine neusgaatjes heeft, kan ze op het moment dat er teveel traanvocht in haar neusje zit niet ademen (er is geen plaats genoeg voor beiden tegelijk), en dan snift ze dus even om het traanvocht uit haar neusje te verwijderen. Voor sommigen lijkt het misschien op niezen, maar dat is het dus niet (ze heeft ook nog nooit snot gehad), en het vocht die op dat moment uit haar neusje komt is dan ook mooi helder.
Door haar afwijkende neusgaatjes snurkt ze ook wel vaker, maar ze heeft er zelf geen last van.
We hebben even overwogen om haar door een gespecialiseerd dierenarts te laten opereren, waardoor haar neusgaatjes achteraf weer wat wijder zouden zijn... Deze dierenarts voert dergelijke operatie namelijk regelmatig uit bij de Franse Bulldog e.d., omdat deze ook dergelijke neusproblemen kunnen hebben, bij katten had ze hier geen ervaring mee maar in principe blijft het dezelfde ingreep (al is het neusje van een kat wel een stuk kleiner natuurlijk).
Uiteindelijk hebben we besloten om het niet te doen, Mckenzie heeft er namelijk allemaal zelf geen last van, en ze heeft al zoveel moeten doorstaan, dat we het ook niet over ons hart krijgen om haar nogmaals onder het mes te laten gaan, en ze dan weer pijn moet lijden tot alles is hersteld.
Tevens houdt elke ingreep ook risico's in, en we moeten er niet aan denken dat de kans bestaat dat de ingreep dan net bij haar zou mislukken, en het achteraf dan misschien allemaal nog een stuk erger zou zijn... Ze is tenslotte helemaal gezond, en is haar neusje zo gewend, voor haar is het sniffen een gewoonte geworden (iets wat ze trouwens niet constant doet). Voor haar was het wellicht al een hele opluchting dat haar neusje eindelijk geen pijn meer deed, en ademen door haar neusje kan ze gelukkig nog steeds.
Mckenzie is inmiddels al vele jaren bij ons, ze is dus compleet klachtenvrij, en doet het super !
Ze is een mooie volle Brit, met een dikke vacht, forse bouw, een een heerlijk karakter !
...ze is een heerlijk relaxe poes die van tijd tot tijd nog 'ns een gekke speelbui heeft, en ze spint werkelijk altijd... nog steeds zoals we haar voor het eerst zagen dus, maar gelukkig nu al zeer lange tijd in een veel betere/gezonde toestand !
Het heeft (alles samen) heel wat geld gekost om haar helemaal beter & klachtenvrij te maken, maar ze was het allemaal waard, absoluut ! We genieten elke dag van haar, en zouden haar niet meer willen missen... bij ons heeft ze sowieso een blijvende thuis gevonden, en hopelijk mag ze nog vele jaren genieten van haar zorgenloze leventje (en wij van haar) !!!
Ik kan niet genoeg benadrukken dat men éérst goed moet nadenken over de aanschaf van een kat of ander huisdier, want een huisdier is nog steeds té vaak een impulsieve daad, en helaas worden vele huisdieren daar ook de dupe van !
Men moet alles goed gaan overwegen; heb ik tijd genoeg om het diertje van voldoende aandacht te voorzien, kan ik het diertje medische hulp bieden wanneer dat nodig is, past een huisdier in de huidige situatie, wat als er een kindje komt? (want vaak worden katten op zo'n moment herplaatst, terwijl katten & kids heel goed samen gaan... maar ja...), enz.
Een huisdier kan niet voor zichzelf beslissen, en wil dan ook niks liever dan een stabiele, blijvende thuis, waar er onvoorwaardelijk van hem/haar wordt gehouden, en het beestje niet wordt afgedankt wanneer het even niet meer zo goed uitkomt.
Een huisdier is niet als een stuk meubilair die je na een poosje kunt afdanken of vervangen, ze hebben een liefdevolle thuis nodig, en kunnen eronder lijden als dat niet het geval is.
Ze blijven ook niet klein & schattig, die periode duurt maar eventjes, koop dus ook geen huisdier omdat ze er zo leuk & schattig uitzien... Denk dus niet enkel aan jezelf, maar vooral ook aan het welzijn van het beestje.
Koop zeker geen huisdier als cadeautje voor iemand anders, wat jij een leuk beestje vindt, vinden anderen misschien maar niks, iedereen heeft z'n eigen voorkeuren, en het is dan ook belangrijk dat mensen zélf hun huisdier uitkiezen.
En koop ook geen raskat omdat je denkt rijk te worden door raskittens te gaan fokken... Maak je geen illusies, want al snel zal het fokken je met beide voeten op de grond zetten, ook al staren sommigen zich blind op het feit dat een raskitten vrij duur is (ze rekenen dan 'ns snel uit wat een nest van bijv. 5 kittens "opbrengt", en de beslissing om te gaan fokken is genomen).
Fokken is echter een dure bezigheid, er komen heel wat onkosten bij kijken, en het gaat lang niet allemaal goed; het zijn levende wezentjes, en er kunnen dus ook heel wat tegenslagen bij komen kijken, de natuur is onvoorspelbaar. Fokken is eerder een levenswijze, de beslissing nemen om op verantwoorde wijze een steentje bij te dragen aan een ras, niet het "vermeerderen" van katten (er zijn tenslotte al katten genoeg !), het is een liefhebberij/passie en de onkosten moet je er dan ook voor over hebben... andere "hobby's" kosten ook geld.
Kortom; bezint eer ge begint !
Fester is dan weer een ander typisch voorbeeld van hoe sommige mensen met hun kat (en dan vooral met name HTK-katten) omgaan...
Op ons oude adres liep er dagelijks een kat in onze tuin, het beestje was niet goed gesocialiseerd en liet zich dus niet aaien, maar was duidelijk aan haar lot overgelaten. Ze had altijd honger, en dus zijn we ons gaan ontfermen over het beestje... ze kreeg elke dag eten, en we hadden ook een aantal knusse slaapplekjes in het tuinhuis voorzien.
Na een poosje kwamen er ook dagelijks enkele andere katten eten, en ook zij sliepen 's winters in het tuinhuis... Het vreemde was, dat die katten een groep bleken te vormen, erg sociaal en tolerant waren tov mekaar, en vaak in mekaars buurt... het werd ons dan ook al snel duidelijk dat ze familie van mekaar waren, en dus een hechte band hadden behouden.
De poes die we al lange tijd te eten gaven kwam af en toe met een nieuw nestje opdagen, dus gingen we overwegen om haar te vangen & te laten castreren, want inmiddels liepen er al heel wat katten in onze tuin die dagelijks hun portie voer kwamen opeisen... Wel mooi om te zien hoe die verschillende generaties met mekaar konden opschieten !
Maar als je dan bedenkt hoeveel poesjes daar misschien bijzitten, dan kan dat in erg korte tijd voor een hele katten-populatie zorgen !
Op een dag was m'n man in de tuin aan het werken, en hoorde plots een heel jong kitten piepen... toen hij even rond keek zag hij in het gras een kitten zitten van amper een 4-tal weken oud !
Meteen kwam hij ermee naar mij toe, en daar stonden we dan met een kitten waarvan we niet wisten van wie het was, of hoe het bij ons in de tuin was beland.
...tot de buurman ons riep en vertelde dat hij in z'n schuurtje met hooi net een nestje kittens had ontdekt van de poes die wij al lange tijd te eten gaven. We wisten meteen dat ze met de kittens was gaan slepen omdat haar nest was ontdekt, en het kitten dus op die manier bij ons in de tuin was terechtgekomen.
Toen een buurman een huis verderop iets had opgevangen van het hele gesprek tussen ons en de buurman, informeerde hij effe naar wat er aan de hand was... en even later vertelde hij zonder schaamte dat die poes zijn kat was... we waren met verstomming geslagen, ze had een eigenaar en wij bekommerden ons al jaren over haar omdat het beestje elke dag hongerig in onze tuin liep?!
Hij vertelde ons dat hij haar nooit kattenvoer te eten gaf, omdat hij haar destijds had aangeschaft als "muizenvanger", en dat moest ze dan ook maar gaan bewijzen... Ze moest de tuin/schuurtjes vrij houden van muizen, en dan had ze tegelijk ook iets te eten... Dusssssss, een dag geen muis gevangen, betekende dan ook een dag geen eten. tsss
Wat de kittens betrof zei hij tegen de buurman; "stop ze in een plastic zak, en knoop die goed dicht dan ben je er morgen sowieso van verlost... Waarop de buurman antwoordde dat hij zoiets nooit over z'n hart zou krijgen, en dat echt niet zou gaan doen.
De eigenaar van de poes had geen tijd (moest de deur nog uit), dus besloot hij vervolgens om de kittens de volgende dag zelf af te maken...
Tjah, en dat konden wij uiteraard niet laten gebeuren, dus is m'n man de overige twee kittens uit het nest gaan halen, wat niet meteen een makkelijke klus was, want de moederpoes liet dat niet zomaar gebeuren.
We hadden dan ook erg met haar te doen, maar er stonden uiteraard 3 onschuldige leventjes op het spel.
Het was helaas ook geen optie om de kittens onder te brengen in het tuinhuis, want het risico dat ze dan opnieuw met de kittens zou gaan slepen, en ze alsnog in handen van dergelijke beul terecht kwamen, was gewoon veel te groot.
De kittens oogden volledig gezond, goed doorvoed, en waren absoluut niet verwilderd... maar helaas pas 4 weekjes oud, en ze aten nog niet zelfstandig.
We hebben vanaf dan de verantwoordelijkheid van de kleintjes op ons genomen, en hebben ze dus grootgebracht.
Inmiddels zijn ze uitgegroeid tot mooie forse jongens, en ze zijn superlief !
Zo is Fester & z'n broers (Felix & Falco) bij ons terecht gekomen... Het was ook van bij het begin niet de bedoeling dat ze bij ons zouden blijven, dus zochten we een nieuwe thuis voor ze, maar helaas is het voor de jongens wellicht een "nadeel" dat ze HTK-katten zijn en ze er voor velen nogal "gewoontjes" uitzien; wij vinden ze mooi, en erg speciaal !
Het 3-tal woont dus nog steeds hier, maar hopelijk vinden ze alsnog een liefdevolle thuis, ze zijn het absoluut waard !
Voor Felix & Falco staan op de herplaatsing-pagina, want voor hen zoeken we een geschikt liefdevol huisje, bij mensen die de jongens een blijvende thuis willen bieden. En Fester blijft bij ons wonen.
Ze hebben stuk voor stuk een lief, sociaal en vriendelijk karakter, en genieten enorm van aandacht.
Wat ons betreft (gevoelsmatig) zouden ze absoluut alle drie hier mogen blijven, we zijn gek op ze, en we genieten elke dag van onze HTK-jongens, 't zijn schatten van katers... maar we hebben nu eenmaal ook dekkaters, en teveel katers in huis is niet altijd een goed idee... Tevens moeten we uiteraard ook "ergens" een lijn trekken, want je kunt tenslotte niet alle katten die je op dergelijke manier redt en/of alle kittens die je fokt gaan houden. Al zouden we dat soms wel willen hoor, maar zo'n dingen zijn uiteraard niet realistisch.
Jammer dat mensen hun katten nog steeds niet laten castreren, maar ze wel vrij buiten laten lopen... Erg onverantwoord, vooral als je bedenkt dat de kittens die hieruit voortkomen, heel vaak in asielen terechtkomen, of nog steeds worden afgemaakt.
Wetende dat er ook overdraagbare ziekten bestaan zoals o.a. FIV (katten-aids), zou men dus de verantwoordelijkheid moeten nemen om HTK-katten die vrij buiten lopen te laten castreren, want dat kan de kat, kittens, en eigenaars heel wat ellende, onkosten, en andere toestanden besparen.
Een gecastreerde kat heeft trouwens nog meer voordelen... zo worden ze meestal nóg aanhankelijker, liever, rustiger, en gaan ze ook niet meer zo ver op stap, want gecastreerde katten hebben geen last meer van hun hormonen en mede omdat ze rustiger worden, hebben ze dus meestal niet de behoefte om ver weg te gaan, en/of op zoek te gaan naar een "pleziertje" met een buurtkat... Daarnaast zijn ze ook de buren niet meer tot "last" aangezien sommige mensen (en dan met name de niet-kattenliefhebbers) het vaak een bron van ergernis vinden als een kat beslist om zijn/haar "boodschapjes" achter te laten in de bloemperkjes etc. van de buren, of wanneer katten beslissen om te gaan paren...
--> na castratie is er dus ook geen geluidsoverlast e.d. meer ! ;-)
©cattery-Starlicious. All Rights Reserved.
